ساده تو را از دست ندادم

ساده رفتي

به سادگي مرگ پاييز در شب يلدا

به سادگي طلوع سرد زمستان در قلب پرستوي عاشق

ساده از دست نرفتي

ساده رفتي

ساده رفتي چون خزان گل سرخ در شب مهتابي

ساده رفتي همانند غروب رنگينكمان بر بلنداي ابر زمان

ساده تو را از دست ندادم

ساده رفتي

ساده پر كشيدي بر منتهاي آرزو

ساده گذر كردي از نسيم خنك بهاري

ساده تو را از دست ندادم

ساده خود را شكستم

ساده نرفتي

ساده بدرقه ات كردم

"سدریک"

اسب تنهايي خويش را به صحرا خواهم برد

جنگل اما و اگر آرزويم را نمي روياند

اينجاست كه هر شب را در آغوش عقرب نبودنت خواهم خوابيد

"سدریک"

هیچ وقت خوب بودن شب را برای کسی آرزو نکن!

چرا که بیان ساده ی صمیمیت قلبت را با ترس تنهایی شبانگاه اشتباه می گیرند.

"سدریک"

اینجا ستاره ها آسمان را قرق کرده اند...!

آنچنان می درخشند که لیاقت حضور نورانی آفتاب را در آسمان خود نمی بینند

آیا هنوز هم نصفه ی لیوان خالیست که یک دل سیر نگاهش کنم

اما چیزی که حقیقت دارد این است

"طلوعی در راه است"

کسانی که از تلالو دروغین ستاره ها خسته شده اید...

می توانید طلوع را بر فراز کوه نظاره گر باشید...!

"سدریک"

عشق را نه در پستوی خانه،بلکه باید پشت میله های تنهایی پنهان کرد.

زندانبان کجایی؟!

کجایی که زندگی رو به موت است... 

"سدریک"

سیگاری گوشه لبم بود
دنبال کبریت بودم ...
گفتم آقا آتیش دارید؟
گفت تو جیبم نه ...
اما تو دلم هست به کارت میاد ...!!

این روزها زیادی ساکت شده ام.
حرفهایم...
نمیدانم چرا به جای گلو ،از چشمانم بیرون می آیند...!!!

نمی دانم چرا در این موقع شب که حتی خیابانها هم خوابیده اند قلم در دست گرفته ام و واژه ها را بروی کاغذ می نشانم شایدبه نظر می رسد این همه نوشتن بیهوده باشد،اما کسی که در بستری از واژه ها می خوابد برای خود قفسی از واژه ها ساخته است.
امشب که خاطراتم را مرور می کنم می بینم در بهار قلبم قیامت صداقت تو شکوفه های رنگین آرزو شکفته شده اند و من برای اینکه یک لبخند ویک نگاه تو ببینم شکوفه های رنگین را از دریچه قلبم به زیر پایت می افکنم اگر بودی امشب من و تو ما بودیم وبرای رسیدن به روز عشق زمین را زیر پا خواهیم گذاشت واز قلبهایمان پله خواهیم ساخت و بر قرص ماه آشیانه خواهیم کرد و بهشت را از بهشتیان خواهیم دزدید و قلب تشنه تو را با خون فرشتگان سیراب خواهیم کرد اگر بودی

پست را سکوت می کنم تو بنویس
تــــــــو بنویس ..
از دلتنگی هایت،از دردهایت...
از هرچه دلت می گوید...
بنویس برایـــــــــم...

خدایا تو را قسم به برکت گندم زار

مرا در این سال به گونه ای بساز شکل بده و بتراش تا برای صلح بکوشم

هر کجا نفرت است عشق باشم هر کجا کینه است عفو باشم

هر کجا یاس است امید شوم و هر کجا غم است شاد شوم

كدام راه است
كه پای خسته را نشناسد
كدام كوچه
خالی از خاطره است
و كدام دل
هرگز نتپیده
به شوق دیدار
بیا
تا برایت بگویم
از سختی پایان انتظار
كه چگونه
در دیده های بارانی
رنگ هذیان به خود می گیرد...

بابت تمام حرفایم از خودم تشکر میکنم،از احساستم ممنونم که خود را به من نمایاندند و اینک باید رفت...
بای به جای بهتر رفت...
نمی گویم خواهم رفت،گویم که میروم.
و اینک رفتم...
آیا کسی همسفر ما خواهد شد ؟؟
و اینک این کلبه آتش دوباره خواهد گرفت،آتشی که تمام بنیادش از جا خواهد سوزاند،همانطور که قبلا سوخته است و میسوزد
اما باز خواهم ساخت تو را با بنیادی محکمتر از دیروز و بهتر از امروز،طوری که نسوزاند تورا آتش.اگر آتش امروز و فردایم به یک مفهوم باشد.
بدرود دوستان،از شما به خاطر تمام آه ها و اه هایی که نثارم کردید،به امید آنکه آتش را خاموش کنید اما این آتش خاموش شدنی نیست.

بدرود تا آغاز عشقم،پاییز...