چشمان تو هر شب آسمان تیره احساسم را نورانی می کند.چه غمگینم از این رفتن و از این روزهای سرد تنهایی و چه بیزارم که مرا از یاد خواهی برد می دانم که مرا از یاد خواهی برد و می دانم از یادم نخواهی رفت.تو به من آموختی که چگونه عاشق شوم و چگونه عشق بورزم ولی رفتن رو به من نیاموختی که چگونه فراموشت کنم. اما امید زندگانیم، در جهان دو چیز را بیشتر از همه دوست دارم گل سرخ و تو را،گل سرخ را برای تو و تو را برای همیشه.من اینجا در کنار تخته سنگی نشسته ام که روی آن نوشته بودی
تا ابد با تو هستم
ولی اکنون که باد و بارون آن را پاک کرده جز تو شاهدی ندارم

نمی دانم چرا در این موقع شب که حتی خیابانها هم خوابیده اند قلم در دست گرفته ام و واژه ها را بروی کاغذ می نشانم شایدبه نظر می رسد این همه نوشتن بیهوده باشد،اما کسی که در بستری از واژه ها می خوابد برای خود قفسی از واژه ها ساخته است.
امشب که خاطراتم را مرور می کنم می بینم در بهار قلبم قیامت صداقت تو شکوفه های رنگین آرزو شکفته شده اند و من برای اینکه یک لبخند ویک نگاه تو ببینم شکوفه های رنگین را از دریچه قلبم به زیر پایت می افکنم اگر بودی امشب من و تو ما بودیم وبرای رسیدن به روز عشق زمین را زیر پا خواهیم گذاشت واز قلبهایمان پله خواهیم ساخت و بر قرص ماه آشیانه خواهیم کرد و بهشت را از بهشتیان خواهیم دزدید و قلب تشنه تو را با خون فرشتگان سیراب خواهیم کرد اگر بودی

پست را سکوت می کنم تو بنویس
تــــــــو بنویس ..
از دلتنگی هایت،از دردهایت...
از هرچه دلت می گوید...
بنویس برایـــــــــم...