دور گشتم از رویای خویش

قایق به گل نشسته را به آب انداختم

خاک غم آلود امیدم،مرگ احساس را تمنا می کرد

دور گشتم از رویای امیدوار خویش

دور گشتم

رویای من گرگ سفید خواب هایت نبود

رویای من اسب سیاه غم هایم نبود

دور گشتم از بیابان گرم تنهایی هایم

دور گشتم

سراب ردپایت را پاک خواهم کرد

دور خواهم گشت از رویای دریاییت

دور خواهم گشت از خواب های سفید شامگاهیت

دور خواهم گشت از خویش...

"سدریک"

به خیالش که جای مهرش امن است

به خیالش که جایی میان سینه ات را از آن خود کرده است

آخر فاصله کار خود را کرد...

وداع مهر من با قلب تو،در تولد شهاب بی تفاوتی رخ داد...!

"سدریک"

ما پيغام دوست داشتنمان را با دود به هم ميرسانيم
نمي دانم آن سو براي تو تكه چوبي هست؟!
من اينجا جنگلي را به آتش كشيده ام.
سدریک:
شعله های دود سادگیت،افق تیره و تار قلب مرا روشن کرد
کاش تردید چشم هایم مرا مبهوت مه غبارآلود زمان نکند
مانده ام با جنگل خشک احساس خویش...!
آسمان یاریم خواهد کرد؟

من نیز آمدن زمستان احساس را نظاره گرم

مرگ تو با سرنوشت شوم من گره خورده است

نفس های آخرم را بدرقه راهت میکنم

همه در این اندیشه می مانند که چقدر دیر می گذرد

و من به وفای تو می اندیشم

مرگ تو،تب احساس مرا زنده نگه نمی دارد

آرام زیر خاکستر سفید بیارام...

"سالروز مرگ پاییز را به تمام سلاطین دنیا تسلیت میگم"

سدریک

ساده تو را از دست ندادم

ساده رفتي

به سادگي مرگ پاييز در شب يلدا

به سادگي طلوع سرد زمستان در قلب پرستوي عاشق

ساده از دست نرفتي

ساده رفتي

ساده رفتي چون خزان گل سرخ در شب مهتابي

ساده رفتي همانند غروب رنگينكمان بر بلنداي ابر زمان

ساده تو را از دست ندادم

ساده رفتي

ساده پر كشيدي بر منتهاي آرزو

ساده گذر كردي از نسيم خنك بهاري

ساده تو را از دست ندادم

ساده خود را شكستم

ساده نرفتي

ساده بدرقه ات كردم

"سدریک"

نشسته ام بر لب عمر و گذر آب روان مي بينم

به صفاي باغبان مي خندم

رويش پيچك،بر سر خانه دوست را به تماشا نشسته ام

خسته ام از اين پرسش

خسته ام از بس كه پرسيد خانه دوست كجاست؟

"سدریک"

رويت باران،انگيزه كوچ گرگ سفيد خواب هاي من بود

تعبير رويا،در نبود گرگ باران ديده

طعم خشك حقيقت را يادآور شب تنهايي من است

"سدریک"

ساحل امن،قتلگاه قاصدان محبت درياست

نوازش دريا را پاياني نيست

تا زماني كه امواج جوشان عشق خروشان باشند

خروج شبانگاهي به تمناي وصال ماه ديدنيست

جزر و مد عشق رويايي ماه و درياست كه نواي زوال ساحل را در شب يلدا رقم خواهد زد

"سدریک"

اسب تنهايي خويش را به صحرا خواهم برد

جنگل اما و اگر آرزويم را نمي روياند

اينجاست كه هر شب را در آغوش عقرب نبودنت خواهم خوابيد

"سدریک"

باران مهرباني هايت،بغض صخره ها را مي شكند

اي نواي دل انگيز محبت

شوق بيداري نيلوفر،از براي سلام به اولين قطره توست

زير تازيانه احساس تو بودن افتخاريست بزرگ

و چه بي منت روياپرداز آرزوهايم مي شوي

"سدريك"

ناخدای غرورم

لنگ لنگان سوی کشتی فرسوده خویش باز می یابد

نهنگ سفید زیر پای لنگ ناخدای من زوزه کشید...!

کشتی من غرق رویا گشت

سفری نو با قایق سرنوشت،آغاز باید

جزیره را از نو خواهم ساخت

ناخدا را ملوان احساس،نیازی نیست

بی پرده بگویم 

جزیره را بي تو پناهی نیست

"سدریک"

فلاکت روزگارم زمانی جلوه گر شد

که کودکی خردسال من نتوانست طوطی و بقال را از بر شود

انقراض طوطی بدست من رخ نمی داد

اگر جمعه به مکتب رفته بودم...

"سدریک"

جلوس شاهین بر تخت زمین محال است

صخره ای بلند و محکم باید بود

بر منتهای خلوص و تمنا...!

"سدریک"

مشق های شنبه را نمی نویسم

نمی خواهم خنده های تصنعیش را روی شب زنده داری مدادم نظاره گر باشم

فلک به از این خفت و خواریست

که سر تعظیم بروی ترک،آغشته به خون آسمان فرود آورد

بیرون خواهم رفت از این حصار

حصاری که به قیمت خون فلک پابرجاست

"سدریک"

عاقبت کورنگی چشم هایم کار دستم داد!

زمانی که آسمان را ابری می پنداشتم...!

دیر زمانیست که در انتظار طلوع رنگ ها بی رنگم

بوم روح من زیر تیغ نقاش،طلوع را نظاره گر بود

در نبودت چه بی رنگ است طلوع خورشید احساس من...!!!

"سدریک"