نگاه تو
           انعکاس صامت گرفتگی صدای یک فریاد است... 

این روزها وقتی به آیینه شفاف گذشته نگاهی میکنم میبینم روزهای خوش گذشته در شور شوق بودن،لحظه های ناب خنده های اصیل،نگاههای محبت آمیز کودکی،و شاید دعوایی از سر شیطنتهای بچگی،دیگر نیستند.چرا که ما بزرگ شده ایم ولی نه آنقدر که باید،و دیگر کودک نیستیم نه آنطور که شاید از تک تک ثانیه هایی که میگذرند و مرا از لحظه های ناب کودکی صادقانه ام جدا میسازند دلخونم.من کودکی را در مدرسه ای به جای گذاشته ام که کودکانش بی آلایش محبت میکردند،در پشت حیاط  زیر درخت مجنون وکنار جوی آبی پیش دوستان کوچکی که از هر میراثی گران بها تر بودن،در پس بازی هایی که با شوق بودن انجام میگرفت،خنده هایی که از ته دل بود و بس طولانی،و گریستن هایی که شاید برای شکستن نوک مدادرنگی بود اما اندک.چه زیبا در پس کودکی مان بخشیدن را بلد بودیم،دوست داشتن را بی آنکه چشم به چیزی حتی اندک داشته باشیم هدیه میدادیم.
همدیگر را برای هم و با هم دوست میداشتیم...

من نميتوانم به دروغ بگريم اما به جاي آن

آرزو کردن را از کودکی آموختیم. جلوی در مغازه به پهنای صورتمان اشک می‌ریختیم و آرزو می‌کردیم که ‌ای‌کاش پدر و مادرمان این اسباب‌بازی را برایمان بخرند. وقتی کوچک بودیم بسیار آرزو می‌کردیم و زودتر از آنچه فکر کنیم از خیرش می‌گذشتیم و سراغ آرزوی دیگری می‌رفتیم.در کودکی می‌دانستیم که راه دستیابی به آرزوهای کوچک مان، گریه کردن است حال آنکه اکنون نمی‌دانیم از کدام راه برویم تا به آرزوهایمان برسیم...

زندگی،انسانهارا دوست ندارد

چشمهایت را ببند.
به دوران کودکیت برگرد
بچه که بودی از زندگی چه می دانستی ؟؟
نگاهت معصوم بود و خنده های کودکانه ات از ته دل .
بزرگترین دلخوشی ها داشتن اسباب بازی دوستت ، پوشیدن کفش بزرگتر ها و حتی خوردن یک تکه کوچک شکلات بود.
بچه که بودی حسادت ، کینه و نفرت در قلب کوچکت جایی نداشت ، دوست داشتنت پاک و بی ریا بود و بخشیدنت با رضایت ، چاره ی ناراحتیت لحظه ای گریستن بود و بس ، و این پایان تمام کدورتها می شد و می خندیدی و در دنیای خودت غرق می شدی !!

چشمانش پر از اشک بود به من نگاه کردو گفت مرا دوست داری؟
به چشمانش خیره شدم، قطره های اشک را از چشمانش زدودم
و خداحافظی کردم...
روزی دیگر که او را دیدم، آنقدر خوشحال شد که خود را در آغوش من انداخت
و سرش را روی سینه ام گذاشت و گفت
اگر مرا دوست داری امروز بگو….!
ماه ها گذشت و در بستر بیماری افتاده بود، به دیدارش رفتم
و کنارش نشستم و او را نگاه کردم و گفت بگو دوستم داری…!
می ترسم دیگر هیچگاه این کلمه را از دهانت نشنوم
ولی هیچ حرفی نزدم به غیر از خداحافظی…!!
وقتی بار دیگر به سراغش رفتم روی صورتش پارچه سفیدی بود
وحشت زده و حیران پارچه را کنار زدم
تازه فهمیدم چقدر دوستش داشتم…
امروز روز مرگ من است، مرگ احساسم، مرگ عاطفه هایم
امروز او می رود و مرا با یک دنیا غم بر جا می گذارد
او می رود بی آنکه بداند به حد پرستش
دووووووسستش…

نمی دانم به عقب می روم یا به جلو