ویكتوریا در این باره می‌گوید: «وقتی از نتیجه تست باخبر شدم خودم هم تعجب كرده بودم. برایم خیلی جالب است كه هوش من را با افراد بزرگی چون اینشتین و بیل گیتس مقایسه می‌كنند اما مسئله مهمی كه وجود دارد این است كه ...

او دختری 11 ساله است و همانند بسیاری از هم سالانش از بازی و تفریح كردن لذت می‌برد.
هرچند ویكتوریا كوی می‌گوید همانند همه هم سن و سالانش است اما او با همه افراد یك تفاوت بزرگ دارد و آن هم ضریب هوشی فوق العاده‌اش است.
این دختربچه 11 ساله پس از تستی كه در «منسا» (سازمان افرادی با ضریب هوشی بالا) نشان داد كه از افرادی چون اینشتین، استفان هاوكینگ و بیل گیتس باهوش تر است. ویكتوریا كوی با ضریب هوشی 162 در حال حال حاضر بالاترین ضریب هوشی در جهان را از آن خود كرده است.
اینشتین، استفان هاوكینگ و بیل گیتس با ضریب هوشی 160 پیش از این باهوش ترین افراد جهان محسوب می‌شدند. پس از این نتیجه از سوی چهار مدرسه از مدارس سطح اول جهان برای این دختربچه پیشنهاد بورس تحصیلی مطرح شده است. ویكتوریا در این باره می‌گوید: «وقتی از نتیجه تست باخبر شدم خودم هم تعجب كرده بودم. برایم خیلی جالب است كه هوش من را با افراد بزرگی چون اینشتین و بیل گیتس مقایسه می‌كنند اما مسئله مهمی كه وجود دارد این است كه هرچند هوشم از بقیه بالاتر است اما از كوچك ترین لحظات زندگی ام لذت می‌برم. پازل حل كردن را خیلی دوست دارم و زمانی كه بزرگ تر شدم می‌خواهم در رشته بیولوژی تحصیل كنم.»
 
ویكتوریا با این تست نه تنها از دانشمندان بزرگی چون بیل گیتس و استفان هاوكینگ پیشی گرفته بلكه ازافرادی چون سیگموند فروید، (ضریب هوشی 156)، ناپلئون بناپارت (ضریب هوشی 145) و هیلاری كیلینتون(ضریب هوشی 140) باهوش تر محسوب می‌شود.تنها دو درصد از افراد جهان ضریب هوشی بالای 148 دارند و ضریب هوشی میانگین و نرمال 100 است. ویكتوریا تنها كودكی است كه در تست منسا شركت كرده و به این امتیاز جالب توجه دست یافته است. او می‌گوید:«من واقعا از علم لذت می‌برم و دوست دارم همه چیز را تجربه كنم اما در عین حال عاشق بازی كردن و ورزش كردن هم هستم».

 منو سرزنش نکن / اگه نگام قهره با تو

کی بی وفایی کرد به عشق؟ / مقصر من بودم یا تو؟

منو سرزنش نکن / خودت میدونی بد بودی

من با وفا بودم و تو / خیانتو بلد بودی

خودت میخواستی که برم / خواستی نباشم تو دلت

حالا میگی مقصرم / من بدی میکردم بهت

منو سرزنش نکن / اگه دیگه حسی نموند

اگه دیگه لبای من / از تو و عشق تو نخوند

اگه دیگه حتی چشام / گریه نکرد برای تو

اگه منم بد شدمو / اگه بهت گفتم برو

منو سرزنش نکن / اگه که بی وفا شدم

اگه دیگه مهم نبود / هیچکسی به غیر خودم

اگه دیگه به خاطرت / به آب و آتیش نزدم

آره گلم اینو بدون / منم بدی رو بلدم

فکر، فکر کردن مداوم آدم را زنده نگه میدارد، فکر کردن که هدفمند باشد که چه بهتر ...
حالا این چند روز داشتم فکر می کردم، به همه آن روزهای که گذشت، به همه خنده و گریه هایم..
به همه لحظه های با تو بودن و بی تو بودن.. که گذشتند و تمام شد.. که من دیگر حرفی نخواهم زد درباره آنها...
و همچون رازی که بود باقی خواهد ماند تا ابد....
ولی میدانی ما هر کاری کنیم ابتدا با خودمان کرده ایم، من نه دلخورم ، نه دلتنگم، نه هیچ چیز دیگر..
خیلی عادی هستم، راحتم، شاید چند روز پیش کمی بهم ریخته بودم، کمی آشفته و کلافه.. که طبیعست، اگر غیر از این بود باید به خودم شک می کردم. ..
اما خواستم بگویم تو همه ی این رفت و آمدها یک چیز را به خاطر داشته باش که هر کاری کرده ام و هر کاری کرده ای اول بخاطر خودت و خودم بوده است نه هیچ چیز دیگر..
باشد که در جایی که من نمیدانم کجاست جوابی گیرم.. تو هم جوابی گیری... گرچه من دعا می کنم برایت هر چه پیش آید خوب باشد، بدت را نمی خواهم و نه خواهانش هستم..

حالا همه اینها را گفتم که بگویم، من می خندم به همه ی آنچه که اسمش عاشقی بوده است!

باید از اول تکلیف خودم را با همه چیز روشن می کردم، باید قبل از اینکه اینهمه قاطی شوم خودم را آماده می کردم، باید این بار آنقدر محکم می بودم که هیچ بادی تنم را نلرزاند، باید جلوی اشکهایم را بگیرم، حتی اگر بغضی که در گلویم هست خفه ام کند... باید این بار این بایدها را آنقدر تشدید دار بگویم و بنویسم که مو لای درزش نرود، باید کلا خفه شوم و فکر کنم اصلا هیچی نبوده و اصلا احساس نکنم که یکی بوده که حالا نیست و من از نبودنش دارم اذیت می شم...

قرار نیست  چون دوستت دارم، چون عشقم آتشین است، بنشینم و توهین بشنوم. قرار نیست خودم را به خریت بزنم که نمی دانم قضیه چیست. قرار نیست تو عصبانی بشوی و من همیشه معذرت بخواهم. قرار نیست ساکت باشم و هر چه که تو می گویی گوش کنم. قرار نیست چون دوستت دارم مسئول تفکرات تو در مورد خودم باشم. قرار نیست چون دوستت دارم التماست کنم که دوستم بداری. قرار نیست که آویزانت باشم. قرار نیست که تحقیرم کنی. قرار نیست مرا از خود برانی و من لبخند بزنم. مرا برانی و من بمانم. قرار نیست چون دوستت دارم بشوم کسی که تو می خواهی. که تغییر کنم. بشوم کسی که دوست ندارم.

چه بهتر که تو مرا نخواهی، چه بهتر که تو تمام کنی همه چیز را... چه بهتر که تو از بین ببری خاطرات خوش با هم بودن را... چه بهتر که تو منکر لحظه های نابمان شوی... چه بهتر که تونخواهی..
اینکه تونمی خواهی! یعنی من خیلی خوبم، و تو نمیتوانی برایم دوستی دلخواه باشی، وقتی که تو می گویی "نه" یعنی من برایت بیشترم، فرشته ام...
چه بهتر که تو نخواهی، من دیگر ناراحت نیستم که در جایی شاید کسی این کار را جبران کند برایم، دیگر دغدغه ای به نام وجدان درد ندارم... اصلا همین بهترین راه است.. که تو نخواهی و من سربلند باشم که تا آخرین لحظه.. پای همه حرفایم... بودم..
چه بهتر که ثابت شود، تو هم جزئی از این مردم، و جزیی از این آدمها، و جزیی از این قشر مردم  هستی...
هی خیلی خوشحالم که تو کم آورده ای و من به عنوان یک انسان وفادار سربلند هستم و خوشحالتر از آن اینکه تو دیگر نمی خواهی..
این نخواستن شاید کلمه نباشد، رفتار باشد، ولی هی رفیق دیگر بعد از عمری میدانیم فرق خواستن و نخواستن را...

ایمان بی عشق، تعصبی کور است و عشق بی ایمان، کوری متعصب!

عشق بی ایمان  هوایی است برای هیچ و عطشی است به سوی سراب و شتاب دیوانه واری است به سوی فریب و دروغی است که آن را نمیشناسی مگر به آن برسی و چون به آن برسی و چون به آن رسیدی همچون سایه ای موحوم محو می گردد و جز خاکستر یاس و بیزاری و نفرت بر جا نمی ماند.

عشق بی ایمان تا هنگامی هست که معشوق نیست و چون هست شد نیست میگردد.این عشق با وصال پایان میگیرد و آن عشق با وصال آغاز.

ایمان بی عشق همچون محفوظاتی است که در انبار حافظه محبوس است و علمی جامد و مرده است و با روح در نمی آمیزد و این است که عالمی پدید می آید جاهل و میبینیم که چه بسیارند و چه زشت،و ایمان بی عشق نیز زندانی است پر از زنجیر و غل و بند که روح را می میراند و دل را ویرانه می سازد و زندگی کلمه ای بی معنی میگردد و انسان لفظی مهمل و آثارش عبارت است از ریش و تسبیح و مهر نماز و انگشتر عقیق و طهارت دقیق و

وعشق بی ایمان،آثارش عبارت است از زیر ابرو برداشتن و قروغمزه استعمال کردن و رنگ های مختلفه به خود مالیدن و پشت چشم نازک کردن و اخم های مکش مرگ مادر مواقع خاصی حواله کردن و غیره که همه متوجه اسافل اعضا است و بس که قلمرو این عشق از این مرز نمی گذرد.

و اما ایمان پس از عشق!چه بگویم؟

همین ایمان بی عشق که موهوماتی زشت و بی روح و منجمد است و همین عشق بی ایمان که جوش و خروش و شر و شور های فصلی از زندگی اشت که با پیری یا ازدواج یا کم غذایی یا قرض یا پست اداری یا یک نامزد پولدار دیگری که پدری دارد حاجی و پا به مرگ منتفی میشود و چه میگوییم؟حتی در اوج طغیانش اگر توی خیابان زهرابت گرفت و ناراحتت کرد آن را فراموش میکنی.