دور گشتم از رویای خویش

قایق به گل نشسته را به آب انداختم

خاک غم آلود امیدم،مرگ احساس را تمنا می کرد

دور گشتم از رویای امیدوار خویش

دور گشتم

رویای من گرگ سفید خواب هایت نبود

رویای من اسب سیاه غم هایم نبود

دور گشتم از بیابان گرم تنهایی هایم

دور گشتم

سراب ردپایت را پاک خواهم کرد

دور خواهم گشت از رویای دریاییت

دور خواهم گشت از خواب های سفید شامگاهیت

دور خواهم گشت از خویش...

"سدریک"

به خیالش که جای مهرش امن است

به خیالش که جایی میان سینه ات را از آن خود کرده است

آخر فاصله کار خود را کرد...

وداع مهر من با قلب تو،در تولد شهاب بی تفاوتی رخ داد...!

"سدریک"

ما پيغام دوست داشتنمان را با دود به هم ميرسانيم
نمي دانم آن سو براي تو تكه چوبي هست؟!
من اينجا جنگلي را به آتش كشيده ام.
سدریک:
شعله های دود سادگیت،افق تیره و تار قلب مرا روشن کرد
کاش تردید چشم هایم مرا مبهوت مه غبارآلود زمان نکند
مانده ام با جنگل خشک احساس خویش...!
آسمان یاریم خواهد کرد؟

من نیز آمدن زمستان احساس را نظاره گرم

مرگ تو با سرنوشت شوم من گره خورده است

نفس های آخرم را بدرقه راهت میکنم

همه در این اندیشه می مانند که چقدر دیر می گذرد

و من به وفای تو می اندیشم

مرگ تو،تب احساس مرا زنده نگه نمی دارد

آرام زیر خاکستر سفید بیارام...

"سالروز مرگ پاییز را به تمام سلاطین دنیا تسلیت میگم"

سدریک