امشب را با انعکاس تلالو عشق،در مرداب خواب سر میکنم

جغد سفید از بیعت شکنی ماه،به شاخه درخت غرور پناه برده است

انعکاس رویا همیشه زیبا خواهد بود

مگر آنکه اشک آسمان،نفش آیینه را به دار مجازات بیاویزد.

پرواز در سپیده دم،سمفونی اختیار را خواهد نواخت

آنجاست که طلوع حقیقت پا برجاست.

"سدريك"

پروانه را بنگر

که چگونه عاشقانه های گل و بلبل را می بیند

و خود را در آتش شمع تطهیر می کند! 

"سدريك"

کمان تو تکیه گاه تیر کند من نیست!

من روزگاریست که بر نشان افسوس نشسته ام

دوباره بر چله نشستن من دروغی فاحش است.

دروغی به وسعت دنیا با آغوش باز!

دنیایی که مرا اسیر کماندار سپید می پندارد

چله شکن روزگار را اسیر پنداشتن،توهمی حقیقیست!

"سدريك"

جزیره من همیشه محصور اقیانوس بوده است

زمان کوچ فرا خواهد رسید

زمانی که باید صخره مرجانی احساس را سوار بر مرغ ماهیخوار دید

زمان محکومیت غروب انتظار

آرامش اقیانوس سکوتت مرا می ترساند

نمی خواهم هوای طوفانی روح ماهی ها را،در پس لالایی امواج نهان بینم

مرجان احساس من ناامید از خشم سرکش دریا خشکید

جزیره را سوار بر مرغ ماهیخوار باید دید

"سدریک"