وجود رفتنم را مرداب سکون در آغوش می فشارد
قلبم،ولی هنوز برای ذره ایی نور در انعکاس فردا می تپد
سالهاست گویی بادی نمی وزد
و بوی تعفن خاطرات پوسیده ی دیروز مشامم را به آتش می کشد
سالهاست گویی بر سینه ی سرد گور خقته ام
و فرشته ایی برای بدرقه روح پریشانم دستی تکان نمی دهد
اینجا ابری سیاه است به وسعت نگاهم
نه می بارد تا جان دهد زمین خشک وجودم را
و نه می رود تا نور کالبدم را غرق رویا کند
خفته ام ولی با کابوس لحظه های بیداری در ستیزم
به من حق بده باور بودن را به تمسخر بگیرم
در پس خنده ایی تلخ...

حکایت من حکایت کسی است که
عاشق دریا بود
اما قایق نداشت
دلباخته ی سفر بود
اما همسفر نداشت
حکایت کسی است که زجر کشیده
اما ضجه نزد
زخم داشت و ننالید
گریه کرد
اما اشک نریخت
حکایت من حکایت کسی است که
پر از فریاد بود
اما سکوت کرد تا همه ی صداها را بشنود...

پسرک باز از آن کوچه گذشت
                   این بار بی او
                   دیگر نه عشقی بود که دیوانه اش کند
     نه شوقی داشت برای دیدار
             پیرمردی شده بود که آرزو می کرد
     کاش گامهایش هرگز به آن کوچه نمی رسید...

این روزها
انتظار سرد دستانم را
به حرارت کدام قلب شیشه ای بند بزنم
که فردای رویاهایم خالی از حضورش نباشد
دیروز
وجودم در تسخیر تو بود
و امروز اما
هدیه ی روز عشقم ، تنها آه های بلندی است
که با دیدن خیابان های پر شده از برچسب لبخند
بر جان سوخته ام می نشیند

كدام راه است
كه پای خسته را نشناسد
كدام كوچه
خالی از خاطره است
و كدام دل
هرگز نتپیده
به شوق دیدار
بیا
تا برایت بگویم
از سختی پایان انتظار
كه چگونه
در دیده های بارانی
رنگ هذیان به خود می گیرد...

رنگ سفید برای تو
رنگ سیاه از آن من
تو میگفتی :
رقص باران بر گونه های تو
چتری با من
تو میگفتی :
آرامشی به وسعت ترانه ها با تو
اندوهی به وسعت دنیا با من
تو میگفتی :
و دانستم که مرگ زمان خواهد رسید...

چه کسی فهمید درد دلم را در آن شب بارانی

چه کسی دید اشکهای مرا در زیر قطره های باران