هیچ وقت خوب بودن شب را برای کسی آرزو نکن!

چرا که بیان ساده ی صمیمیت قلبت را با ترس تنهایی شبانگاه اشتباه می گیرند.

"سدریک"

زندگی بدون عشق،شاید مثال آب روانی باشد...

پرورش نیلوفر آبی در قتلگاه آب های روان...

اینچنین شاید بوی تعفن کوله بار آب،زیبا شود...!

"سدریک"

امید چیز بسیار زیباییست،بدون او هیچ چیز معنا ندارد

اما گاهی اوقات در ایستگاه "واهی" ،بدجور آدم را قال می گذارد...!

"سدریک"

طفلی به نام شادی،دیریست گم شده ست.

با چشمان روشن براق،با گیسویی بلند به بالای آرزو

هر کس از او نشانی دارد ما را کند خبر

این هم نشانی ما:

یک سو خلیج فارس،سوی دیگر خزر...!

طفل های بی شماری یافتم که خود را شادی معرفی کردند

اما وقتی آن ها را شناختم،دیدم به نیاکان درد و اندوه می رسند

یا آدرس را اشتباه داده ای یا نشانی را...!

"سدریک"

امید و آرزو!

خواستن محال تو در پستوی زمان،یا زمانی محال در پستوی خواستن تو...!!!

وصال امید و آرزو در کوچه انتظار رخ خواهد داد.

"سدریک"

زوزه ی گرگ ها بر بالین شکار نیمه جان،خبر از تسلیم شدن اسبی دیگر می دهد.

اسبی که محکوم به نواختن ملودی حصار زمان،تا فرا رسیدن شکستی دیگر است.

تکراری زیباتر از اجرای قطعه ی سفید...

"سدریک"

گاهی اوقات سادگی آسمان تیره و تار شب...

فراتر از شب های مهتابی،گل های شب بو را سر ذوق می آورد.

"سدریک"

اینجا ستاره ها آسمان را قرق کرده اند...!

آنچنان می درخشند که لیاقت حضور نورانی آفتاب را در آسمان خود نمی بینند

آیا هنوز هم نصفه ی لیوان خالیست که یک دل سیر نگاهش کنم

اما چیزی که حقیقت دارد این است

"طلوعی در راه است"

کسانی که از تلالو دروغین ستاره ها خسته شده اید...

می توانید طلوع را بر فراز کوه نظاره گر باشید...!

"سدریک"

قلبم را فرش ریشه های دوستی تو میکنم.

تنها تاک قد کشیده ی تو می تواند در این سرزمین شکوفه دهد...

"سدریک"

نداشتن من،یعنی کسی جز تو مرا نخواست!

نمیدانم نخواستنت را تحمل کنم یا داشتن "من" جدیدت را...

"سدریک"

همراه با قدم های تو گذر زمان را لگد کردن!

مرا سوار بر امواج خیال رو به سوی افق...

"سدریک"

امشب با هوای پرستو کوچ خواهم کرد...!

تو را با خود نخواهم برد،ای تکرار ملال آور خاطره...

"سدریک"

بیا آزاد و رها ققنوس پیر در قفس را به سرای ابدیت بفرستیم
که خبری نو از حال رودهای جاری عشق برایمان بیاورد.
براستی که آغاز رهایی با مرگ عجین گشته است.

"سدریک"

حقیقت زندگی را پروانه می فهمد!

 گرداگرد گل به رقص و پایکوبی می پردازد.

در حالی که شب گذشته،عاشقانه های زنبور و گل را به تماشا نشسته است.

"سدریک"

عشق را نه در پستوی خانه،بلکه باید پشت میله های تنهایی پنهان کرد.

زندانبان کجایی؟!

کجایی که زندگی رو به موت است... 

"سدریک"