همه ی تنم می لرزه از سردیِ خاکی که تو رو تو آغوشش گرفته... من حتی لیاقتِ اون خاک سرد رو هم نداشتم... عمری هم آغوشِ تو شد و من... اینجا... تو غربت تلخی که گرفتارشم... اسیر موندم..
اینجا برای من شبیهِ یه قفس، تنگه!! هوایی نیست برای نفس کشیدن.. جز عطر خاطراتِ تو... به غیر از هوای متراکمِ نبودنت.. جز غبارِ لحظه هایی که نبودتو توی ذراتش پاشیدی و رفتی...
تلخِ تلخم...
این نبودنت مرا نابود کرد...

شبیه کی می تونه باشه؟ یعنی می شه من بالاخره بعد اون همه انتظار ببینمش؟؟
یعنی رویای دور از دسترسیه؟ اون آدم وجود داره؟؟ انتظار من بسر می رسه؟ دلم چی؟؟
پای احساسم می لغزه؟؟ اونی که قراره بیاد می تونه رویاهای منو به نامش بزنه؟؟
حوصله ی احساسم سرریز شده و همه ی وجود من تو یه آه سرد، بیرون   می پاشه...
و هنوز... ! هیچ کسی نتونسته مالک رویاهای من باشه. من یک عشق برای همیشه ها می خوام. یه احساس ناب، اما... نیست... و شاید هست و من نمی بینم!! و شاید هستم و، نمی بینه...!!

با یک سبد در جلو ویک سبد در پشت.

در سبد جلو، صفات نیک خود را می  گذاریم و در سبد پشتی، عیب های خود را نگه می داریم.

به همین دلیل در طول روزهای زندگی خود، چشمان خود را برصفات نیک خود می دوزیم وفشارها را درسینه مان  حبس می کنیم. در همین زمان بی رحمانه، در پشت سر همسفرمان که پیش روی ما حرکت می کند، تمامی عیوب او را می بینیم .

بدین گونه است که در باره خود بهتر از او داوری می کنیم، بی آن که بدانیم کسی که پشت سر ما راه می رود به ما با همین شیوه می اندیشد.   

حبابِ خاطراتِ من هواي تو به دل دارد
و تو...
نقشي ميانِ سينه ي چشمي دگر هستي!
بگو با من،
چگونه بي ثمر در تلخيِ اين قصه بايد ماند!
چگونه بر گذارِ مرگ، پيوسته خواهم زيست...!
از اين ماندن
از اين پیوسته جان دادن،
من امشب سايه مي گيرم
جهنم سايه سارم نيست
من از مرگِ خيالِ توست گر ميميرم!

دوران کودکی همان دورانی بود که همیشه فکر می کردیم همه چیز  باید قرمز باشد.

همان لحظه هایی بود که همه چیز را در خنده های معصومانه معنی می کردیم.

همه رنگ ها را می شناختیم جز رنگ سیاه.

چه لحظه هایی بود لحظه هایی که همیشه آرزومند دختر سیندرلا و لوبیای سحرآمیز بودیم.

در دوران کودکی گل ها،پرندگان،آسمان،خورشید،آب،همه چیز را دوست داشتیم.

اما حالا بزرگ شده ایم،می فهمیم آن مسائلی را که در زمان کودکی نمی فهمیدیم و ای کاش هرگز بزرگ نمیشدیم تا بفهمیم.

بزرگ شدیم و عاطفه را در زیر گنبد نیلی گم کردیم،صداقت را در بین نیزارهای دوستی کشتیم،خنده را واژه ای بی معنی در فرهنگ لغت یافتیمو نا مهربانی را پیشه مان کردیم.

بزرگ شدیم و تنها شدیم،تنها تر از یک شاخه گل در سطح دریای متلاطم.

دل هایمان را جایگاه کینه و نفرت کردیم،عکس های یادگاری را پاره کردیم.

دیگر مزار های عزیزترین کسانمان را خاک می شوید.

بچه که بودیم با همه چیز یکرنگ بودیم.

ای کاش بزرگ نمی شدیم...

هر لحظه حرفی در ما زاده ميشود

هر لحظه دردی سر بر ميدارد

و هر لحظه نيازی از اعماق مجهول روح پنهان و رنجور ما جوش ميکند

اين ها بر سينه ميريزند و راه فراری نمی يابند

مگر اين قفس کوچک استخوانی گنجايشاش چه اندازه است؟

نقش مي بندد نگاهش درآينه
مي دود در مستيِ شب، رازها!
صورت آرام و لبهاي ساکتش
چنگِ مژگانش نوازد سازها
مي گذارد نرم نرمک پای او
در سرودِ ممتد فريادها
رنگ مي گيرد خيال تنگِ من
از هياهوي بلندِ يادها
از شب و هُشياريِ هر صبحدم
با من اي ديرآشنا حرفي بزن
در تب سوزان خود هرگز مپيچ
هرچه مي خواهي بخوان، فرياد زن
من که بخشيدم جهاني را به تو
بي نظر، بي ادعا، بي گفتگو
در گذارِ زهرخندِ سالها
غيرِ حسرت تو چه بخشيدي، بگو!
من همان فانوس خاموشم براه
شعله اي هرگز ميانِ من نسوخت
بعد تو بي رهگذر قرني گذشت
بر دلِ ويرانِ من دستي نکوفت...

دیگر به دقایقِ آمدنت اعتماد ندارم
چرا که انتظار را به توان سالها چشیده ام
ساعت واژگون شد
و من ناگزیر
در وسعت تهی!ته نشین شدم
و یادت زیر آفتاب پف کرد
دنیای من باتو، بی تو گذشت
نیامدی
و دیوار هرگز بند نیامد!
من ماندم و جهانی که شکنجه گاهم شد
زندانی وسیع،
با سقفی که زیر شب لگد می خورد...
گریه نمی کنم!
من تمام سعادت را باتو خواب دیده ام
و دیگر بیداری در مرزهای تنم نمی خزد
ما با مرگ، زندگی خواهیم کرد!

کاش آسمان حرف کویر را می فهمید و اشک خود را نثار گونه های خشک کویر می کرد کاش دل ها آنقدر خالص بودند که دعاها قبل از پایین آمدن دستها مستجاب می شدند . کاش مهتاب با کوچه های تاریک شب آشناتر بود . کاش بهار آنقدر مهربان بود که باغ را به دست خزان نمی سپرد کاش در قاموس غصه ها ، شکوه لبخند در معنی داغ اشک گم نمی شد کاش مرگ معنای عاطفه را می فهمید کاش کاش کاش ....

معبودم سکوتم را از صدای تنهاییم بدان .. نمی خوانم و نمی گویم چون درونم هیچ بوده و تو آمدی برایم قصه هایی از عشق سراییدی و به من قصه باران آموختی می دانی قصه باران قصه شستن غم هاست و درون انسان ها پر از غم و تنهایی است و نگاهم به باران تو افتاد و ناگهان تمام تنهاییم را فراموش کردم و به تو و داشتن تو می بالم تنهاتر از یک برگ با باد شادی ها محجورم در آب های سرور آور پاییز آرام میرانم .

زلف بر مده تاندهی بر بادم  

ناز بنیاد مكن تا نكنی بنیادم

شهره شهر مشو تا ننهم سر در كوه

شور شیرین منما تا نكنی فرهادم

می مخور با همه كس تا نخورم خون جگر

سرمكش تا نكشد سربه فلك فریادم

زلف را حلقه مكن تا نكنی در بندم

طره را تاب مده تا ندهی بر بادم

رخ برافروز كه فارغ كنی از برگ گلم

قد برافراز كه از سرو كنی آزادم

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم

غم اغیار مخور تا نكنی نا شادم

شمع هر جمع مشو ورنه بسوزی مارا

یادهرقوم مكن تا نروی از یادم