به چه میخندی؟

در چشمانم تنها یی ام را پنهان می کنم
در دلم ، دلتنگی ام را
در سکوتم ، حرفهای نگفته ام را
در لبخندم ، غصه هایم را
دل من چه خردسال است ، ساده می نگرد
ساده می خندد ، ساده می پوشد
دل من از تبار دیوارهای کاهگلی ست
ساده می افتد، ساده می شکند ، ساده می میرد

گاهی وقتها فکر می کردم که همیشه پایان، آدم را به سمت یک آغاز می کشاند ...
اما وقتی دلم شکست، وقتی صدای شکستن دلم را شنیدم ...
و تا چشم گشودم دیدم، که کوه غرورم پر شده از شکسته های آیینه آینده روشن ...
وقتی دیدم چگونه پا روی دلم گذاشتی، از اوجِ غرور به قعرِ دلتنگی سقوط کردم ...
وقتی که بوی خاک خیس و سرمای لطیف،
که از درز پنجره سکوتم، گونه ی دلم را ...
نوازش می داد و دل سنگیه احساسم با اولین بارش غربت شکست ... باور کردم که ...
همیشه یک پایان انسان را سمت آغازی دیگر نمی کشاند ...
گاهی باید پایان را آموخت اما بی آغازی دیگر ...
گاهی باید در پایان زندگی کرد و از پشت پنجره پایان به خاطرات گذشته نگریست ...
گاهی باید پشت حصارِ حسرت در خاطرات ...
زمانی که دستهای دلمان را گره کورِ عشق زدیم ...
و با تیغ وداع گسلاندیم، غرق شویم...
باید پشت پرچین تنهایی نشست و غبار دل را با اشک شست ... و باور کرد ...
پایان را،بدون آغاز دیگر ..!!

بعضی از آدم ها آنقدر نگاهشان چشم هایشان دست هایشان مهربان است...
كه دلت میخواهد یكبار در حقشان بدی و نامهربانی كنی
و ببینی نگاهشان،چشم هایشان،دست هایشان وقتی نامهربان میشود چگونه است...
در نهایت حیرت تو میبنی!!
مهربان تر میشوند
انگار بدیت را با خوبی،نامهربانی ات را با مهربانی پاسخ میدهند
چقدر دلم تنگ است برای دیدن چنین آدم های مهربانی...

بیا قرار بگذاریم که . . .
هیچ وقت با هم قرار ی نداشته باشیم !
بگذار همیشه اتفاق بیافتد !
این طور بهتر است من هر لحظه منتظر اتفاقم !
منتظر ِ یک اتفاق که " تــــو " را به " مـن " برساند...

تمام خنده هایم را نذر کرده ام
تا تو همان باشی که صبح یکی از روزهای خدا عطر دستهایت
دلتنگی ام را به باد می سپارد . . .

نشانی تو فقط بغض همه ی سنگ ها و یک دلِ سیر گریه کردن ابرهاست...
و سرخی نشکفته یک خاک٬ پریدن اولین سهره ی بیدار...
و دستخطی ساده٬ پریده رنگ از نامه ای که هیچگاه به مقصد نرسید. ...
نشانی تو... راستی نشانی تو کجاست؟!

دنیا کوچکتر از آن است که گم شده ای را در آن یافته باشی
هیچ کس اینجا گم نمی شود
آدم ها به همان خونسردی که آمده اند چمدانشان را می بندند و ناپدید می شوند
یکی درمه،یکی در غبار،یکی در باران،یکی در باد،و بی رحم ترینشان در برف...
آنچه به جا می ماند
رد پائی است و خاطره ای که هر از گاه پس میزند
مثل نسیم سحر،پرده های اتاقت را...