به دنیا می آییم...
تنها برای چند لحظه این رویداد غم انگیز زیباست.
میمیریم...
تنها برای چند لحظه این پدیده ی زیبا غم انگیز است.
دیگر چه فرقی می کند چشمهایمان باز باشد یا بسته.
آمدن همان رفتن است.
                                 دنیا آنقدرها که می گفتند زیبا نیست

هر شب در رؤیاهایم تو را احساس می كنم
و باز می دانم كه تو خواهی بود
در آن افقهای دور با همه ی فاصله ای كه بین ماست
تو باز به رؤیاهایم آمده ای كه نشان دهی باز خواهی بود
دور یا نزدیك...هر كجا خواهی بود
و قلبم به تپیدن ادامه خواهد داد
یكبار دیگر دروازه را خواهی گشود و قلب من به تپیدن ادامه خواهد داد

میدانستم قطره هایی که از آسمان می ریزد اشک های آسمان است
اشک هایی که هر قطره از آن خاطره ای بیش نیست
در رویا هایم پرواز کردم...
و در اوج آسمان ها... در میان ابر ها ... در میان قطره ها ...
چه طور می شد از میان این همه قطره باران
قطره ی عاشق را پیدا کرد ؟
قطره هایی که هر وقت به زمین می ریخت
یا به دریا میرفت...
یا به رود خانه...
یا به صحرا می رفت و به زمین فرو میرفت...
و یا بر روی گل می نشست...
من به دنبال قطره ای بودم که بر روی چشمانم بنشیند

یک روز و یک شب دیگر هم بی تو گذشت...
من اینجا از پشت قاب پنجره تنهایی ام به گذشته های با تو بودن...
فرداهای  بی تو ماندن...می نگرم!
این صدای قدم های توست که کم رنگ  و کم رنگ تر می شود!
شاید فرصتی باشد هنوز برای رسیدن...
کبوتر دلم را به سویت روانه کردم!! رفتی ...!
می روی و باز هم می آید!
بارانی می شود هوای دلم از این دویدن ها و نرسیدن ها!
این بار تو رفتی اما تقلای کبوتر خیس بالم برای رسیدن به تو بی ثمر ماند!
دگر صدایی نیست!
کبوتر هم گویی اسیر باد و طوفان شد!
حال نه تو ماندی نه کبوتر دلم!
حتی دگر ردپایی نیست برای تقلایی دوباره!
باران تندتر و تندتر می بارد ...
و من باز اینجا از پشت قاب پنجره تنهاییم جز شیشه ای گریان نمی بینم!

از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی ، تورا با لهجه ی گل های نیلوفر صدا کردم تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

تو را از بین گل هایی که در تنهایی ام رویید ؛ با حسرت جدا کردم

و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی

دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی.

و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم

تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم

همین بود آخرین حرفت

و من بعد از عبور تلخ و غمگینت

حریم چشم هایم را بروی اشکی
از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم

 

 

تلاشم بیهوده است

نا امید تکیه میزنم بر ثانیه ها

چه قدر از شمردن ثانیه ها بی زارم

نا امیدانه ثانیه ها را می گذرانم

شاید در گوشه ای بیابمش....   تکیه گاه من کجاست ؟؟؟

همه می پرسند خانه ی دوست کجاست ؟

جنگل درونم را با تبری نابود ساختم
تا از آشفتگی و دردسر هايش رها گردم
حال برهوتی از جنگلی مرده دارم
بر تنه ی بريده شده ای نشسته ام
و می گريم
نه دلم بر جنگل مي سوزد و نه هوايش کرده ام
نمی دانم نمی دانم که چرا گريانم
اشک هايم حالا غمناک تر است
افسوس که آن هنگام ها
به بهانه ی جنگل آرام تر می گريستم...

دلم گرفته از آدم هایی که میگن هواتو دارن
ولی معنی شو نمی دونن
از اونایی که میخوان فقط مال اونا باشی
اماخودشون فقط مال تو نیستند
از اون های که زیر بارون برات می میرن
ولی وقتی آفتاب شد همه چیز از یادشون میره
از اونایی که سرشون خیلی شلوغه
.........